Het is al lang geleden dat ik iets op de blog op Mara's website schreef. We zijn nu op vakantie met het gezin in de Eifel en ik voel plots de behoefte opkomen weer wat te schrijven. Ik voel me vaak en nog steeds onbegrepen en gekwetst. Mara wordt steeds minder genoemd en ze raakt steeds verder weg naarmate de tijd verder gaat. Wat had ze er graag bij geweest op dit vakantiereisje en wat is het iedere keer weer moeilijk zonder haar de straat uit te rijden.
Ik lig naar het plafond te staren en bedenk cq constateer van alles. De aandacht voor Mara en ons ongrijpbare verdriet verwatert of is er gewoon geheel niet meer bij veel mensen. Waarschijnlijk is dit onze beleving en niet die van anderen, maar het voelt wel zo. We proberen te genieten van onze 2 prachtige dochters die we na Mara kregen, maar boven alles hangt altijd die zwarte wolk. Noor vindt het dan vaak erg moeilijk om de balans naar het genieten te laten neigen en kan daardoor vaak niet genieten als Cleo iets nieuws kan of iets dergelijks. Zelf vind ik het heel zwaar om Cleo nu lichamelijk en mentaal voorbij Mara te zien gaan, ook al is ze nog een stuk jonger. Door Mara's ziekte werd zij in haar ontwikkeling erg belemmerd, dat wordt nu steeds duidelijker. We hebben het daar als stel en als gezin vaak enorm zwaar mee en gaan vaak door moeilijke periodes.
Dagelijks kom je mensen tegen die je niet goed kent (bij de bakker, de supermarkt, etc) die Mara niet gekend hebben en die dan vragen; 'heeft u 2 dochters?'. We hebben 3 kinderen, altijd. Ik betrap me er de laatste tijd op dat ik soms maar gewoon ja zeg, om niet zelf weer in de put geslingerd te worden. Helpen doet het alleen niet echt.
Een ander ding is, dat als Cleo of Olivia koorts heeft, snel moe is, pijn heeft, of wat dan ook, we direct denken: 'Ze heeft kanker'. De bekende onrust steekt dan net zo fel als bij Mara direct weer de kop op en het is lastig daar mee om te gaan.
Nog steeds is het vreselijk moeilijk vrienden en bekenden met kinderen van Mara's leeftijd toen ze stierf of hoe oud ze nu zou zijn geweest te zien. We proberen dan vaak onze 'happy face' op te zetten, ook voor hen. Achteraf komt dan altijd wel bij een van ons de huilbui. Ik heb wel een manier gevonden dit te handelen'', ook omdat ik veel kinderen lesgeef en ze geen deel wil laten uit maken van mijn verdriet. Maar in je hoofd is er altijd Mara.
Ik hoor Cleo haar liedjes zingen en denk dan van; 'klonk haar stemmetje nu ook zo, of was het anders?'. Ik voel me dan verdrietig en schuldig dat het zover weg raakt, hoe hard je ook probeert het vast te houden.
Ik weet niet precies ik naartoe wil met dit verhaal, maar ik had de behoefte het te vertellen. Het is zeker niet bedoeld om mensen te kwetsen, maar weer als een luikje naar onze gedachten.