Een jaar later. Het voelt als een eeuw en als een dag tegelijkertijd. We zijn er dag voor dag, uur voor uur doorheen gekomen. Ik weet nog steeds niet hoe, want het vreselijke gemis en verdriet overheerst nog iedere minuut het leven. Natuurlijk; we doen weer ‘leuke’ dingen en lachen ook, maar altijd is dit met een dikke zwarte wolk er boven ook al lijkt dat soms voor anderen niet zo te zijn. We hebben ontzettend veel gesproken en nagedacht over wat we hebben doorgemaakt en proberen alle herinneringen aan Mara levend te houden. Toch vervagen sommige dingen tot ons grote verdriet. Als we een filmpje van haar bekijken, klinkt haar stemmetje soms anders dan je dacht. Dat soort dingen steken in je hart. Het is soms ook moeilijk het verdriet samen te delen. Als ik behoefte heb aan een album doorbladeren, ergens in gedachten naar terug gaan of een paar filmpjes bekijken, heeft Noor dat soms juist niet of andersom. Het heeft vaak te maken met het feit dat je dan de rest van de dag niet meer kan werken of iets dergelijks. Toch is Noor de enige waarmee ik het verdriet werkelijk kan delen. Alle anderen staan er in meer of mindere mate verder van af. Wij zijn immers haar papa en mama. Het afgelopen jaar hebben we van een klein groepje mensen heel erg veel steun gehad. Enkele goede vrienden, familie en zeker ook (ouders van) lotgenoten. Mensen die begrijpen dat we juist over Mara willen praten en dat dat niet altijd alleen maar met huilen en verdriet is. Mensen die begrijpen dat dingen soms moeilijk voor ons zijn en zich daarnaar schikken om ons te steunen. Anderen kunnen of willen er zo blijkt niet over praten en mijden het onderwerp of überhaupt het contact met ons. Vreselijk pijnlijk is dat soms. Het is al moeilijk genoeg denk je dan. Dan is er natuurlijk onze andere trots; Cleo. Mara’s kleine zusje. Op de dag dat Mara overleed was Noor 10 weken zwanger. We vinden het heel erg dat Mara haar zusje nooit heeft leren kennen (wat had ze het leuk gevonden om te helpen met de baby..), maar ze is wel 2 keer mee naar een echo geweest en wist dat ze een zusje kreeg. Ze was er heilig van overtuigd dat het een meisje zou worden en ze had natuurlijk gelijk. Dat soort dingen houden ons overeind. Dag voor dag gaan we verder en proberen we te accepteren dat we nooit meer simpelweg gelukkig zullen worden in een onbevangenheid die andere mensen hebben. Het verdriet slijt niet, het gemis wordt niet minder. Dat is meer iets dat mensen die het niet hebben meegemaakt zeggen weten we. Blijf ook alsjeblieft initiatieven en organisaties als Villa Joep (www.villajoep.nl) steunen, zodat er voor Neuroblastoom eindelijk een geneesmiddel kan worden gevonden. Ik hoop dat er een dag zal komen, waarop er geen lieve kindjes meer hoeven te sterven aan deze vreselijke ziekte. Zo organiseer ik op zondagmiddag 14 december een benefietconcert in Paradox te Tilburg (ik treed zelf ook op), waarvan de opbrengst naar Villa Joep gaat.